(Over)leven

Voluit leven is iets wat ik de laatste tijd niet meer doe en de dingen waar ik nog wel volop van kan genieten worden ook minder. Er zijn steeds meer beperkingen en ik zie ook steeds meer beperkingen. Daar waar ik vroeger zonder na te denken aan deelnam, de gevolgen later wel zag en ze dan incasseerde, dat is niet meer hoe ik leef. Ik probeer het wel, maar de gevolgen worden steeds groter en zijn het dan vaak niet meer waard.    

De weken rond de Kerst en het nieuwe jaar zat ik een beetje in een dip. Het leven was gewoon niet zo leuk meer. Alles kost me te veel energie en ik heb constant het gevoel dat ik tegen een muur oploop. Ik rommel met mijn gezondheid door het hartfalen en ritmestoornissen waarvoor ook weer een operatie op de planning staat. En die Coronamaatregelen maken het ook allemaal niet leuker. Ik merkte dat ik prikkelbaar was, lusteloos, overal tegenop zag en niks meer echt leuk vond. En dat zijn dingen waar ik mezelf niet in herken. Ik kan wel eens mijn dag niet hebben of een avondje alles bagger vinden en er klaar mee zijn maar, dan kan ik de volgende dag weer met frisse moed beginnen.

In de Kerstvakantie hadden we besloten een paar dagen naar een hotel aan zee te gaan en daar zouden we even kunnen ontspannen en ontsnappen. Maar net zoals iedereen weet had ik ook moet weten dat je jezelf altijd meeneemt. De daagjes weg waren fijn hoor, maar niet zoals we het ons hadden voorgesteld. Eerlijk gezegd, het was een flop. Samen was het heel fijn, de hond kon mee en een andere omgeving is ook wel even lekker maar er echt van kunnen genieten lukte niet.  Ik had gewoon geen energie.  

Het hoogtepunt van de dag was een wandeling waarbij ik als een dood vogeltje in de rolstoel zat en dat was ook het enige wat we op een dag deden. Als ik wakker werd was ik al zo moe dat na het aankleden de energie al op was. Tijdens de autorit en de wandelingen, in de rolstoel, ging ik in mijn energiebesparingstand wat betekent dat ik onderuit zak, niet praat en zeker niet beweeg. Erg gezellig om mee weg te gaan ben ik dan niet. Als me toch wat gevraagd word reageer ik zo zacht en snel dat het meer op mompelen lijkt. Dick verstaat me dan ook niet en moet ik het herhalen en als ik dat moet doen, dan ga ik snauwen. Omdat ik het niet op kan brengen. 

Leuk is het dan niet om met mij om te gaan, gelukkig kan Dick een hoop opbrengen en heeft hij het begrip dat het is ook niet leuk is om op zo’n moment mij te zijn. Die dagen besefte ik dat dingen waar ik eerst, als een van de weinige dingen, nog ultiem van kon genieten nu een opgave en struggle zijn geworden. Ik ben op mijn best als ik niks hoef en dat klinkt als vakantie toch? Maar op vakantie moet ik juist van alles, of beter gezegd, wil ik van alles. Je wil wat van je dag maken, plaatsen ontdekken en er samen op uit.