Incognito
25 april 2021 Life
Pretending you're okay is sometimes easier than having to explane to everyone why you're not.
Er wordt mij wel eens gevraagd waarom ik alleen maar mooie foto’s van mezelf plaats bij een blog en op social media. Waarom niet eens een foto dat het een keer niet zo goed gaat? Ik denk dat het mij nog een stap te ver gaat om naast het delen van deze verhalen, wat voor mij al heel wat is, me ook nog eens op die manier kwetsbaar op te stellen. Ook is het zo dat mensen mij zo zien, mensen zien mij alleen als het goed gaat. Dit is wat mensen zien en wat ik schrijf is wat erachter schuilt. Maar wie weet in de toekomst?
What you see is what you get is zo’n uitspraak die totaal niet op mij slaat. Ik ben wel open over mijn afwijkingen en de beperkingen die daarbij horen, maar ik probeer altijd alles mooier te maken dan het in werkelijkheid is.
BIj mij is het meer what you see is NOT what you get. Ik zie er prima uit, geloof ik. Los van die 5 kilo die er wel af mag heb ik niet zoveel op mezelf aan te merken. Ik zie er gezond uit en als je niet al te goed kijkt zie en merk je niks aan me. Ik heb geen groei of ontwikkelingsachterstand en geen onder of overgewicht. Ik zie er niet blauw uit ondanks mijn lage zuurstofgehalte en mijn bolle, blauwe trommelstoknagels zijn altijd bedekt met kunstnagels of een leuk kleurtje nagellak. Ook mijn littekens en S-ICD zie je amper zitten, zeker met de juiste kleding.
Best bijzonder dat hoe verrot mijn binnenkantje ook is er van buiten vrijwel niets aan te zien is. ‘Hij had toen Hij je maakte best wat meer tijd mogen besteden aan je binnenkant in plaats van je buitenkant’ hoor ik Dick nog zeggen. Hij zegt ook wel eens voor de grap dat ik hem erin geluisd hebt. Want toen we elkaar ontmoet hadden had hij nooit gedacht dat het zo ernstig was. Ik had het hem wel verteld hoor, want ik wilde echt dat hij wist waar hij aan begon. Maar toch, je ziet het niet aan me en ik ben ook heel goed in me beter voordoen dan ik me voel. En toen hij wel door had wat het inhoud en mijn gezondheid achteruitging, was het al te laat! Hij wilde niet meer zonder me. Bijzonder, toch?
Ik vind het heel fijn dat ik incognito kan gaan, me als gezond kan voordoen wanneer ik dat wil. Dat ik net kan doen of er niets mis is en alles kan maskeren. En als ik nieuwe mensen ontmoet ik niet gelijk wat uit te leggen heb en kan camoufleren wat je wel ziet.
Ik word er door een vriendin altijd zo leuk aan herinnerd dat we op vakantie een paar mensen hadden ontmoet waar we mee op stap gingen. En omdat ik er nooit zo’n voorstander van ben om gelijk ‘mijn levensverhaal op tafel gooien’ verzon ik excuses. Zo moesten we een grote trap op en stopte ik halverwege om te zeggen dat ik van het mooie uitzicht wil genieten. Terwijl ik eigenlijk voorkom dat ik compleet buiten adem raak en het gevoel krijg dat ik iets uit moet leggen. Niet dat ik er een hekel heb mijn verhaal te doen maar zie het nut er niet van in om het te vertellen tegen mensen die ik toch nooit meer zie. Maar toch, als mensen het niet weten voelt het alsof ik een soort dubbel leven leid omdat ik me anders voordoe dan ik ben. En dan voel ik me niet op mijn gemak.
Dit was vooral in mijn tienerjaren een ding, ik wilde normaal gevonden worden en was bang dat het mensen zou afschrikken of dat ze het niet begrepen en me alsnog zouden overschatten. De laatste jaren ben ik gaan accepteren wie ik ben en dat mijn hartafwijking daar een onderdeel van is. Ik merk dat ik het prettig vind als mensen weten wat er mis is, wat mijn beperkingen zijn. Nog steeds vertel ik niet meer dan mensen vragen en hoeven niet alle ins and outs op tafel. Maar ze weten waarom ik langzamer loop en een lift pak in plaats van een trap. Ik hoef me dan niet beter voor te doen dan ik me voel en kan ik mezelf zijn.
Maar dat heb ik moeten leren. Als mensen mijn litteken zagen maakte ik grapjes. Dat litteken op mijn rug is van een haaienbeet tijdens mijn surfvakantie en als ik op stap was met mijn vriendin die ook een hartafwijking heeft en mensen begonnen over onze ritssluiting zeiden we dat we naast elkaar in het ziekenhuis hadden gelegen tijdens onze borstvergroting. En wat konden we lachen om de onnozelheid van de mensen die erin trapten. Ik kan een boek schrijven over al mijn uitvluchten.
Maar toch is er ook een andere kant aan dit verhaal. Doordat niemand wat aan me ziet is er ook vaak onbegrip of zijn er kwetsende opmerkingen. Daar ga ik een andere keer verder op in. ♡
Laat een berichtje achter!
2 reacties
Wat heerlijk dat je via de blog van alles van je af kunt schrijven, je ups en downs…. Je bent een stralende vrouw, en voor jezelf is het ook fijn dat je onbevangen ergens bent zonder dat iemand gelijk weet wat je allemaal moet doormaken ivm je gezondheid.. … Bijzonder zoals je ermee omgaat. 🍀💞
Hi Berty! Bedankt voor je lieve reactie! Nou dat is ook zo hoor, het is fijn dat ik inderdaad niet altijd wat uit te leggen heb! Soms verbaasd het mensen als ze het later te horen krijgen of snappen ze ineens waarom ik dingen anders deed. Vaak heb ik het idee dat het niet opvalt maar stiekem heb je zelf niet altijd alles meer in de gaten omdat het zo gewoon is geworden. Leuk dat je mijn blogs leest! Lieve groetjes!!
Lees verder
Hello again!
Making plans
No air