Thoughts

De laatste weken ben ik erg stil geweest, hier en op social media. Ik poste daarvoor bijna elke dag wel wat over mijn leven op mijn Instagram account en elke week schreef ik een blog. Regelmatig kreeg ik van trouwe volgers de vraag of het wel goed met me gaat en waarom ik niet meer schrijf. Ik ga jullie even geruststellen! 

Als je niet weet dat er wat mis is, zie je niets aan me. Daardoor kan ik makkelijk als gezond doorgaan. Dat heeft zijn voordelen maar ook zijn nadelen. Doordat je niets aan mij ziet overschatten mensen me snel en denken ze dat het wel meevalt. Dat heeft voor een hoop frustratie en tranen gezorgd in mijn leven.

Voluit leven is iets wat ik de laatste tijd niet meer doe. En waar ik nog wel volop van kon genieten wordt ook lastiger. Er zijn steeds meer beperkingen en ik zie ook steeds meer beperkingen. Daar waar ik vroeger zonder na te denken aan deelnam, de gevolgen later wel zag en ze dan incasseerde wordt dat steeds moeilijker.     De weken rond de Kerst en het nieuwe jaar zat ik een beetje in een dip. Het leven was gewoon niet zo leuk meer. Alles kost me te veel energie, ik rommel met mijn gezondheid, een operatie op de planning en die Coronamaatregelen maken het ook allemaal niet leuker. Ik merkte dat ik prikkelbaar was, lusteloos, overal tegenop zag en niks meer echt leuk vond. En dat zijn dingen waar ik mezelf niet in herken.

Soms vraag ik me af, wat voor persoon ik was geweest als ik gezond was. Zou ik een ander karakter hebben of andere interesses? Minder sociaal of egoïstischer zijn? Zou ik anders naar de wereld kijken en anders in mijn geloof staan? Of kortom, zou ik dezelfde persoon geweest zijn? Ik denk het niet. Ik zag opeens in dat het ziek zijn wel degelijk meebepaald wie ik ben en het niet alleen veranderd wat ik doe. 

Het jaar 2020 is er een voor in de boeken, zowel positief als negatief. Het is een jaar dat we niet snel zullen vergeten. Het jaar waarin de wereld op slot ging, vrijheid ingeleverd moest worden en ik meer ben gaan beseffen wat nou echt belangrijk voor me is. Dit was ook het jaar waarin het idee om een blog te gaan schrijven ontstond. Wat begon als een idee van vriendinnen en waarvan ik dacht dat ik dat niet kon en niet durfde is de website in augustus online gegaan. Ik had nooit gedacht dat het me zoveel zou brengen.

Sinds ik deze blog ben begonnen krijg ik veel complimenten en vragen met betrekking tot mijn positieve instelling. Nu klink ik meestal positief en optimistisch maar ook ik ken mijn dieptepunten, let’s keep it real! Het is normaal om af en toe niet lekker in je vel te zitten of je verslagen te voelen. Dieptepunten zijn onderdeel van het leven, jammer genoeg.  Laat ik jullie even meenemen naar mijn diepste. 

Ik ben een open persoon, ten minste, zo heb ik mezelf altijd gezien. Je mag me alles vragen en je krijgt een eerlijk antwoord. Maar open zijn en eerlijk zijn, zijn twee verschillende dingen kwam ik achter. Dat ik open ben wil niet gelijk zeggen dat ik ook eerlijk bent, want hoe eerlijk is mijn antwoord eigenlijk als ik het vertel alsof het niets voorstelt terwijl het best pittig is? Ik moet zeggen ik ben zeker geen zwaarmoedig persoon, iemand die snel bij de pakkeneer gaat zitten, ik vind vrij makkelijk overal mijn weg in maar natuurlijk is mijn leven geen eitje. Verwacht ik dan van mensen dat ze dat snappen, als ik zelf de verkeerde signalen uitzend?