Mom's stories

Jaren geleden toen we in het begin traject van haar leven stonden zei de cardioloog dat een kind met een hartafwijking hebben overeen kwam met een marathonloop. In die tijd zeiden die woorden me nog niet zoveel. Vandaag kwamen ze opnieuw terug in mijn gedachten. Wat die arts toen zei begrijp ik nu beter. Een marathon is een lange afstandsloop en geen snelle sprint. Hoe ik dat beleefd heb als moeder, vertel ik hier.

Het leven met een kind met een ernstige hartafwijking, is als het leren balanceren op een koord over een ravijn. Ondanks dat je nooit geoefend hebt, moet je er gelijk overheen. Er is geen tijd om instructies te ontvangen over hoe je dat moet doen, waar je op moet letten en hoe je de overkant haalt. Nee, die informatie moet je zien te bemachtigen terwijl je over dat touwtje loopt. 

”Een kerngezonde dochter! “: zei de dokter toen ze net geboren was. En wat genoten we van onze tweede dochter. Maar na een rustige eerste week brak er al snel een periode aan waarin ze erg veel huilde. Soms hoestte ze zo raar dat het wel leek of ze het benauwd had of stikte. Ik ging verschillende keren met haar naar de huisarts, maar de reacties waren ongeveer zo: er is niets aan de hand, een huilbaby, een overbezorgde moeder.