Life

Voluit leven is iets wat ik de laatste tijd niet meer doe. En waar ik nog wel volop van kon genieten wordt ook lastiger. Er zijn steeds meer beperkingen en ik zie ook steeds meer beperkingen. Daar waar ik vroeger zonder na te denken aan deelnam, de gevolgen later wel zag en ze dan incasseerde wordt dat steeds moeilijker.     De weken rond de Kerst en het nieuwe jaar zat ik een beetje in een dip. Het leven was gewoon niet zo leuk meer. Alles kost me te veel energie, ik rommel met mijn gezondheid, een operatie op de planning en die Coronamaatregelen maken het ook allemaal niet leuker. Ik merkte dat ik prikkelbaar was, lusteloos, overal tegenop zag en niks meer echt leuk vond. En dat zijn dingen waar ik mezelf niet in herken.

Binnen een maand tijd is in onze vriendenkring en familie een echte babyboom ontstaan. Iedereen om ons heen lijkt wel zwanger, is net bevallen of proberen kinderen te krijgen. Super leuk al dat babygeluk om ons heen, alleen toch moet ik er zelf nu niet aan denken. Niet omdat ik geen kinderwens heb maar omdat dit simpelweg niet mogelijk is in mijn situatie.

Ik heb vaak getuige mogen zijn van wonderen in mijn eigen leven. Wat een voorrecht! Maar het maak me ook wel een beetje overmoedig, ik voel me soms een beetje onsterfelijk. Ik denk vaak dat mij dingen niet gebeuren of als ze gebeuren dat het ook wel weer goedkomt, omdat op de kritische momenten van leven of dood het leven altijd heeft gewonnen.  In deze blog beschrijf ik een aantal wonderen in mijn leven.

Deze week mag ik officieel zeggen dat ik bij de club van 30 hoor! Wat een knalfeest had moeten worden werd door de Coronaregels iets minder dan dat, maar zeker niet minder geslaagd. Ik had gewoon drie dagen feest! Het nadeel van die leuke dagen is dat ik daarna minstens een week gevloerd lig. Ik breng mijn dagen door in bed, kan weinig tot niks hebben en weet me geen raad met mezelf. Het is dan de kunst om jezelf aan het eind van de week nog aan te herinneren waarvoor ik zo over mijn grenzen ging en dat dit gevolg het meer dan waard is.

Gehandicaptenparkeerkaart, invalidenparkeerkaart. Goh, wat heb ik een hekel aan die woorden, het klinkt zo ‘gehandicapt’ en beperkt. Met wat begon met een hoog gehalte aan zelfspot en als grapje tussen broer en zus werd dat handige blauwe kaartje gedoopt tot 'Mongolkaart'.  Maar hoe fijn die kaart ook is, toch voel ik me altijd een beetje ongemakkelijk als ik op zo’n plek geparkeerd heb, mijn kaart op het dashboard gooi en uitstap. De opmerkingen worden regelmatig naar mijn kop gesmeten en het voelt of ik verantwoording moet afleggen. Meestal doe ik dat niet, maar soms doe ik een poging...

De maand december is altijd een drukke maand, voor iedereen. Ik ben dol op feestjes en vind ook dat alles gevierd moet worden. Ook ben ik op 7 december jarig en ik ben zo’n gekkie die jarig zijn echt heel leuk vindt. Ik hou van de gezelligheid, de aandacht en cadeautjes. En elk jaar dat ik ouder word is extra bijzonder dus zeker een feestje waard. Maar de laatste jaren is deze maand de ultieme test in het plannen en energie besparen.

‘'Dat vind je zeker wel heel eng dat Coronavirus?’' Word mij de laatste tijd weer veel gevraagd. Want ja, er is sprake van een tweede golf en de maatregelen zijn deze week weer aangescherpt. Omdat ik hart-longpatiënt ben val ik dubbel en dwars in de risicogroep. Wanneer gezonde mensen al amper lucht krijgen door dit virus moet het voor mij niet te doen zijn met mijn altijd al lage zuurstofgehalte. Als mensen met Corona klachten geen adem krijgen als ze een trap op gelopen hebben (wat voor mij normaal is) denk ik dat ze mij gelijk aan de beademingsbuis moeten leggen. Ik zit niet in quarantaine en een tikkeltje eigenwijs maar we blijven wel nadenken en houden ons aan de regels. 

Mijn hart en ik zijn niet echt beste vrienden, we zitten niet vaak op één lijn. Ik wil altijd meer dan hij wil. Het is voor mijn enorm lastig een stapje terug te moeten doen, ik ben een persoon die altijd overal bij wil zijn en niks wil missen. Voor iemand die dag en nacht op stap was tot maar een ding per dag kunnen doen, of soms een dag helemaal niets is het enorm schakelen.  Toch heb ik moeten leren wat liever voor mijn lichaam te zijn, wat meer te leren luisteren wat wel en niet gaat die dag.

Ik heb al heel lang geleden geaccepteerd dat de artsen mij niet kunnen genezen of zelfs mijn situatie niet kunnen verbeteren. Ook heb ik niet zoveel verwachtingen van hun in de toekomst. In de tijd dat Dick en ik net een relatie hadden kwam hij met allerlei artikelen aan, met behandelingen die mij zouden kunnen helpen. Steeds moest ik hem teleurstellen en vertellen dat het voor mij niet kon werken. Ook bij de artsen had hij verschillende manieren om te behandelen voorgelegd maar daar werd hem ook altijd verteld dat het niet mogelijk was in mijn situatie. Ik snap heel goed dat zijn eigen onderzoek nodig was om het uit eindelijk een plekje te geven, om het te kunnen accepteren en los te laten. Nu ik daaraan terugdenk, denk ik pas een beetje te begrijpen hoe moeilijk het moet zijn om ernaast te staan, ernaar te kijken en niets te kunnen doen.